पद नपाएर खाँबो चिथोर्नेले डुबाए नेकपा

निर्वाचनताका दुई वामपन्थी दलहरू तालमेल भएको देशी–विदेशीलगायत धेरै शक्तिहलाई चित्त बुझिरहेको थिएन । वामपन्थीहरूले समृद्धि र स्थायित्वको नारा ल्याए । जनता स्थायित्वको नाराले खुशी भए, एउटै दलले पाँच वर्ष काम गर्न पाए देश अघि बढ्छ भन्दै अत्यधिक मत पनि दिए ।

फलतः निर्वाचनमा वामपन्थीहरूले अत्यधिक बहुमत ल्याए । तर पनि सरकार बन्न नदिने खेल शुरू भयो, वामपन्थी घटकका एक प्रमुख व्यक्ति आफैं खेलोमेलोमा लागे । जब सरकार बन्यो, जितको उन्मादमा केही नेताहरू ‘अब वामपन्थीले ५० वर्षभन्दा बढी शासन गर्छ’ भन्दै हाँक दिंदै थिए ।

केही नेताहरू मन्त्री हुन नपाएको झोकमा खाँबो चिथोर्दै थिए, कोही अन्टसन्ट बोल्दै जनमतको खिल्ली उडाउँदै थिए । सरकारले गति लिंदै थियो, जनसमर्थन व्यापक पाएको थियो । जस्तोः यातायातमा लगाएको सिन्डिकेट खारेज आदि । तर सरकार विस्तारै ब्याक गिएरतर्फ लाग्यो ।

विभिन्न शक्तिकेन्द्रहरू यो सरकारलाई सहज रूपमा काम गर्न दिने पक्षमा थिएनन् । विपक्षीहरू सरकारले जे गरे नि मौन थिए । उनीहरूले सत्ता पक्षका मन्त्री नभएकाहरूलाई आफ्नो साथ लिन थाले । उनीहरूलाई सत्तापक्षमा नै खेल्न सकियो भने सरकार अनि वामपन्थीहरू बीच फुट ल्याउन सकिन्छ भन्ने थाहा थियो ।

लोकतन्त्रमा निर्वाचन आवधिक हुन्छ भन्ने नबुझेर/बुझपचाएर निर्वाचन हारेकाहरूले अर्को निर्वाचनसम्म कुर्ने धैर्य समेत राख्न सकेनन् । सरकारलाई जनताको पक्षमा काम गर्न उत्प्रेरित गर्नुको साटो जनता आफ्नै पकेटको हुन् झैं माने । अहिले नपाए कहिल्यै लुट्न/खान पाइन्न भन्ने दिमागमा राखेर जस्केलाबाट छिर्ने कोशिश गरे, अन्ततः छिरेरै छोडे ।

पद नपाएर खाँबो चिथोर्दै गरेका लोभीपापीहरूलाई साथमा लिएर खेल शुरु गरे । दुवै पक्षलाई उनीहरू उकास्न थाले, कुरोको चुरो नबुझेकाहरू मज्जाले उक्सिन थाले । उनीहरूको अभिव्यक्ति त्यही रूपमा प्रकट हुन थाल्यो । मिसनकारिता गरिरहेका केही पत्रकार नामधारीहरूले यस्ता विषयहरूलाई प्राथमिकता दिन थाले ।

कोही ‘देश डुब्यो माझी पठाइदेऊ’ भन्ने त कोही ‘यो सरकार पाँच वर्षको लागि होइन’ भन्दै विभिन्न खेल शुरु गरे । विभिन्न शक्तिकेन्द्रले मज्जाले खेल्न थाले । सरकारकै सत्तापक्ष र विपक्षी (मन्त्री हुन या लाभको पद लिन नपाएका) जुध्न थाले । मजाले उकासे, तिनीहरू आफ्नो पद मर्यादा आदिको ख्याल नगरी अन्टसन्ट बोल्न थाले । फलानो मरिहाल्छ भनेर विभिन्न पदहरू बाँडेर लिने भन्नेमा लोभीपापीहरू एक हुन थाले ।

लोकतन्त्रमा निर्वाचन आवधिक हुन्छ भन्ने नबुझेर/बुझ पचाएर निर्वाचन हारेकाहरूले अर्को निर्वाचनसम्म कुर्ने धैर्य राख्न सकेनन् । सरकारलाई जनताको पक्षमा काम गर्न उत्प्रेरित गर्नुको साटो जनता आफ्नै पकेटको हुन् झैं गर्न थाले । जम्माजम्मी पाँच वर्ष बाहिर बस्न सकेनन् । अहिले नपाए कहिल्यै लुट्न/खान पाइन्न भन्ने दिमागमा राखेर जस्केलाबाट छिर्ने कोशिश गरे, अन्ततः छिरेरै छोडे ।

पार्टीमा अन्तरद्वन्द्व चरम सीमामा पुग्दैथियो । शक्तिकेन्द्रहरू खुशी थिए, उनीहरूको उद्देश्यले विस्तारै साकार रूप लिंदैथियो । पार्टीभित्र एकअर्का विरुद्ध पाँडे गाली तीव्र थियो । मानौं त्यो गालीले सगरमाथाको चौथो आधारशिविर पार गर्दैछ ।

दुई पार्टी गणितीय बाहेक एक भएकै थिएनन् । विभिन्न गुट/उपगुट सल्बलाउन थाले । संगठन पूरै मास बेसमा गयो, सांगठनिक काम लगभग शून्य नै भयो । संगठन कोमामा पुग्यो । यो बारेमा कसैलाई मतलब भएन । आफ्नो मान्छेले नियुक्ति पायो÷पाएन, आफन्तहरू माल अड्डामा सरुवा भए/भएनन्, बढुवामा परे/परेनन् भन्नेमै ध्यान केन्द्रित गरे ।

दुई पार्टी गणितीय बाहेक एक भएकै थिएन । विभिन्न गुट/उपगुट सल्बलाउन थाले । संगठन पूरै मास बेसमा गयो, सांगठनिक काम लगभग शून्य नै भयो । संगठन पूरै कोमामा पुग्यो । यो बारेमा कसैलाई मतलब भएन । आफ्नो मान्छेले नियुक्ति पायो÷पाएन, आफन्तहरू माल अड्डामा सरुवा भए÷भएनन्, बढुवामा परे/परेनन् भन्नेमै ध्यान केन्द्रित गरे ।

संगठन ध्वस्त पार्न चाहनेको इच्छा अनुरुप लागेकाहरूको मिसन सफल भयो । जम्माजम्मी ३२ महिनामा संगठन/कमिटी भन्ने चिज त इतिहासमा यस्तो थियो रे भन्ने दिन पनि आयो ।

फलतः अहिलेको अवस्था आयो । ३२ महिनासम्म एकपटक समेत वास्ता नगरेका जनता अनि कार्यकर्ताहरूतर्फ ध्यान दिन थाले । छेपारोले के रंग फेर्छ र, छेपारोलाई नै माथ दिने गरी रंग फेर्न थाले । कार्यकर्ताहरूको फोन नउठाउने, म्यासेज रिप्लाई समेत नगर्नेहरू दिनहुुँ जसो फोन गर्न थाले ।

र, अन्त्यमा नेताले गलत गर्दा गलत भन्न नसक्ने कार्यकर्ताहरू समेत दोषी हुन् । विभिन्न शक्तिकेन्द्रको कुरा सुनेर आफ्नै घरमा आगो लगाउनेहरूको त के कुरा गर्नु ! !