कविता : रुवाइ

मसँग फूलले भन्यो-

म तिम्रै लागि फुलेको

खोलाले भन्यो –

म तिम्रै लागि बगेको

हावाले भन्यो-

म तिम्रै लागि उडेको

पहाडले भन्यो-

म तिम्रै लागि उभिएको

गहिराइले भन्यो-

म तिम्रै लागि बसेको।

मैले फूललाई भनेँ-

ए फूल !

तिमी एकपटक

मेरो चुल्ठोमा आएर बसिदेऊ

केवल मेरा लागि

मैले खोलालाई भनेँ-

ए खोला !

तिमी एकपटक पहाड चढिदेऊ

केवल मेरा लागि

मैले हावालाई भनेँ-

ए हावा !

तिमी एकफेरा रोकिइदेऊ

मेरा लागि

मैले पहाडलाई भनेँ-

ए पहाड !

तिमी एकपटक झुकिदेऊ

केवल मेरा लागि

मैले गहिराइलाई भनेँ-

गहिराइ ! तिमी उठिदेऊ

एकपटक मेरा लागि

अपसोच !

फूलले बैँश छ झर्दिन भन्यो

खोलाले खोलैसँग बग्न भन्यो

हावाले हावासँगै उड्न भन्यो

पहाडले उसैसँग उभिन भन्यो

गहिराइले उसैसँग डुब्न भन्यो

म रोएँ

फूलले झुक्याएर रोएँ

खोलासँग बग्न नसकेर रोएँ

हावासँग उड्न नसकेर रोएँ

पहाडसँग थिग्रिन नसकेर रोएँ

गहिराइसँग भासिन नसकेर रोएँ

रोएँ अनि रोइरहेँ।।

मलाई मनले भन्यो

किन रुन्छौ ? म छु नि !

मलाई पाइतलाले भन्यो

कहाँ जाने ? म पुर्‍याउछु नि !

मलाई हत्केलाले भन्यो

के गर्ने ? म समाउँछु नि !

वा ! मेरा लागि

मेरा लागि मजस्तै भइदिने मनसँग रोएँ

आफैँसँग हिँडिदिने पाइतलासँग रोएँ

आफ्नै गन्ध ओकल्ने निश्वाससँग रोएँ

अनि आफैँसँग रोएँ

रोएँ अनि रोइरहेँ ।।

लेखर्क, भोजपुर