कविता- गुड बाई
२०७८ फागुन २ गते १३:००
तिमीलाई बिदा गर्न
कुनै रोमान्टिक कविको
कविताले नै
काम चल्ने हो ।
दुर्भाग्य !
म फरक तरिकाले सोच्छु
जुन मेरो आदत हो ।
कुनै डाँकु होस् या सन्त
उसको अन्तिम सहारा
कविता हो
बिदाइको यो शुन्य घडीमा
म कविता लेखिरहेछु ।
मलाई प्रेम गर्नुमा बारबार अपराध
बोध हुन्छ
क्वाँक्वाँ रुन नसकेर यो ‘कन्फेसन’
लेखिरहेछु ।
च्यात्दै सेन्डोभेष्ट
सडकमा चिच्याउँदै
निस्कन नसकेर
कुनै बौलाही आमाले झैं
आफ्नै नाबालाक छोराको
घाँटी थिच्न नसकेर
पूरै म सत्य लेखिरहेछु ।
तिम्रो नाममा यो अन्तिम
तर
पहिलो कविता हो ।
प्रथम रजस्वलाको
रगत जस्तो
यो कविता विल्कुल काँचो कविता हो ।
म यो कवितालाई संसोधन
गर्ने छैन
म यो कवितामा कुनै फूलबुट्टा भर्ने
छैन
म यो कविता कुनै
समालोचकलाई छुन
दिने छैन ।
मलाई आज सा¥है रिस
उठेको छ
र
कविता लेखिरहेछु ।
यो कविता–
कुनै क्रान्तिकारी कविले
धार्नी र बिसौलीमा
विम्ब
जोखी जोखी लेखेको
कविता होइन ।
यो कविता
कुनै कृष्णभक्ति
धाराको कविले
बिहानै गङ्गा–स्नानपछि
पवित्र चन्दन धसेर
पलेंटी मारेर
सोचेको कविता पनि होइन ।
यो कविता मध्यरातमा
सर्वाङ्ग
नाङ्गो भएर लेखिएको
कविता हो ।
यो कविता
लड्दै छट्पटाउँदै उठ्दै
मर्दै बाँच्दै लेखिएको
यो समयकै जिउँदो
कविता हो ।
मैले यो कविता लेखिरहँदा
निद्रामा मस्त
मेरो बच्चासमेत
दुईपटक हाँस्यो ।
म जे लेख्दैछु साँचो– सही–सलामत
लेख्दैछु
हुन त यावत्
व्यहोरा नलेखे पनि हुने
थियो ।
तर, लेखेँ–
यति लामो कवितामा
मैले भन्नु पर्ने
त एउटा सरल वाक्य न हो
जुन संसारकै जटिल भाषा हो ।
त्यो अब म लेख्छु–
‘‘म तिमीलाई प्रेम गर्छु !’’
म यसलाई हजारौंपटक
लेख्न चाहन्छु ।
तर, जिन्दगीमा यति यथेष्ट ‘टाइम’
र ‘स्पेस’ हुन्न
वश् १ एकैखेप दोहो¥याउँछु !
‘‘म तिमीलाई प्रेम गर्छु !’
यो कविता
मेरो एकतर्फी प्रेमको
चिहान हो
अब म तिमीलाई चक्कु हान्छु !
प्रकाशित: २०७८ फागुन २ गते १३:००
प्रतिक्रिया
सम्बन्धित खवर
