आशिका तामाङको दर्दनाक विगत- बुवाको शव कोठामा थुनेर एम्बेसीको लाइनमा ! (भिडिओ)

काठमाडौं । ६ वर्षअघि दशैंको छेकोमा एक युवती रातारात सामाजिक सञ्जालमा भाइरल भइन् । उनले धरधरी रुँदै एउटा भिडिओ पोस्ट गरेकी थिइन्, जसलाई हेरेर मानिसहरु पेट मिच्दै हाँसे ।

खासमा उनको भिडिओ हास्यास्पद नै थियो । उनले भिडिओमा भनेकी थिइन्- दशैंमा खसीको मासु खानुस् । तर, जहान-परिवार भएका खसी-खसिनीको अकालमा हत्या नगर्नुस् । यसो भनिरहँदा उनका आँखाबाट बलिन्द्रधारा आँसु झरेका थिए । कसैले नाटक गरेको भने, कसैले प्याज दलेर आँसु झारेको लख काटे । जसले जे-जे भने पनि युवती एकैपटक लाखौं जनतामाझ परिचित भइसकेकी थिइन् ।

ती भाइरल लेडी थिइन् आशिका तामाङ । उक्त काण्डपछि उनको उपनाम रहन गयो- खसिनी दिदी । आज पनि धेरैले उनलाई ‘आशिका’ भन्दा ‘खसिनी’ भनेर चिन्छन् ।

त्यसो त यो भिडियो भाइरल हुनुअगाडि नै आशिका एउटा फिल्म निर्माण गरेर आफैं नायिकासमेत बनेकी थिइन् । ‘सुश्री’ नामको सो चलचित्रले बक्स अफिसमा पानी पनि भन्न पाएन । आशिकाको एक करोड डुब्यो । सँगसँगै डुब्यो उनले कलाकार बनेर नाम कमाउने सपना । युट्युबमा आएका सकारात्मक प्रतिक्रिया हेरेर चित्त बुझाउन बाध्य भइन् ।

दुई वर्ष लगाएर निर्माण गरेको फिल्मले नदिएको चर्चा आशिकालाई दुई मिनेटको एउटा भिडिओले दिलायो । सामाजिक सञ्जालमा लाखौं फलोअर्स बढे । मानिसहरुले उडाए पनि, हियाए पनि कम्तीमा उनी चिनिइन् । उनले लेखेका स्टाटसहरुमा मानिसहरुको ध्यान जान थाल्यो । खसिनी काण्डबाट पाठ सिकेर उनले पनि आफूमा धेरै परिवर्तन ल्याएकी छन् । फरक छवि बनाएकी छन् ।

अहिले आशिका एउटा सक्रिय सामाजिक अभियन्ताको रुपमा चिनिन्छिन् । विदेशमा रहेका नेपालीहरु छुट्टी मनाउन नेपाल आउँदा आफन्त–साथीभाइसँग भेटघाट र घुमघाममै व्यस्त हुन्छन् । तर, आशिका तामाङको हकमा यो लागू हुँदैन । जर्मनीमा स्थायी बसोबास गरिरहेकी उनी नेपाल आउँदा धेरैजसो सडकमा भेटिन्छिन् । काठमाडौंका विभिन्न स्थानमा पुगेर सरसफाइमा जुट्नु उनको दिनचर्या बन्छ । यसबाहेक उनी अरु सामाजिक कार्यहरुमा पनि व्यस्त हुन्छिन् ।

त्यसो त ज्यान जर्मनीमै हुँदा पनि ध्यान भने उनको हरहमेशा नेपालमै हुन्छ । सामाजिक सञ्जालमा निकै सक्रिय आशिका नेपालका समसामयिक विषयवस्तुमाथि टिप्पणी गर्ने गर्छिन् । कहिले ताली पाउँछिन् त कहिले गाली ! तर, प्रशंसा र आलोचनाको वास्ता नगरीकन आफूलाई लागेको कुरा निर्धक्क लेख्ने उनको बानी छ । त्यसैले त फेसबुकमा उनले १० लाख फलोअर्स पुर्‍याउन लागिसकिन् ।

केही दिनअघि मात्रै तामाङ समुदायभित्र मामा-चेला र फुपू-चेलाबीच वैवाहिक सम्बन्ध ठीक हो कि होइन भन्ने विवादले उग्र रुप लियो । उनले एउटा तामाङ चेली भएर पनि आफ्नो समुदायभित्र कायम रहेको गलत परम्परा हटाउनुपर्ने वकालत गरिन् । यसो गर्दा समुदायभित्रैबाट उनले आलोचनामात्र होइन, धाकधम्कीसमेत सहनु परेको छ । तर, उनलाई यसको परवाह छैन ।

‘जुन प्रथा हाम्रो जातमा छ, त्यो रोकिनु पर्छ भन्नेमा म अझै पनि आवाज उठाउँछु । कमसेकम आफ्नै फुपू-मामा वा रगतको नाता पर्नेसँग चाहिँ विवाह नगरेको राम्रो’, उनी भन्छिन् ।

सामाजिक सञ्जालमा लेख्नेमात्र होइन, नेपालमा विभिन्न कारणले दुःख र पीडामा परेकाहरुलाई जर्मनीबाटै सहयोगको हात फैलाउने गर्छिन् आशिका । परोपकारमा रमाउने उनले आफ्नै नाममा फाउन्डेसन स्थापना गरेर नेपालमा सरसफाइलगायत विभिन्न सामाजिक कार्य गर्दै आएकी छन् ।

एक महिनाको छुट्टीमा हालै नेपाल आएकी आशिकाले जर्मनी फर्किनुपूर्व यस पंक्तिकारसँग लामो अनौपचारिक कुराकानी गरेकी थिइन् । उनले आफ्नो निजी जीवनका अन्तरकुन्तरहरु खोलिन् । उनी नेपालबाट जर्मनी पुगेर त्यही घरजम गरेर बस्नुका पछाडि आङ जिरिङ्ग पार्ने कथा छ । सुनौं उनकै मुखबाट ।

०००

ढाँटेर जिन्दगीमा आखिर के नै मिल्छ र ? पहिला आफ्ना व्यक्तिगत कुरा खोल्न मन लाग्दैन थियो । अहिले जति खोल्यो, त्यति हल्का महसुस हुन्छ ।

आज म जहाँ छु, त्यहाँसम्म आइपुग्न मैले जीवनमा धेरै संघर्ष गरेकी छु । धेरै हण्डर खाएकी छु । म दुई वर्षकै उमेरमा आफ्नी आमाबाट टाढिएँ । उहाँ बुवा र मलाई छोडेर अरुसँग जानुभएको हो भनेर मानिसहरुले सुनाउनुहुन्थ्यो । तर, आजका दिनसम्म पनि मलाई आमा जीवित हुनुहुन्छ या हुनुहुन्न भन्ने थाहा छैन । मैले जानेदेखि अहिलेसम्म उहाँलाई देखेकी नै छैन । न मसँग उहाँको कुनै तस्विर नै छ ।

एउटा तस्विर भएको भए पनि उहाँ यस्तो हुनुहुँदो रहेछ है भन्ने हुन्थ्यो । खोजी गर्न पनि सक्थें होला । तर, आमा नचिन्दा अनि एउटा तस्विरसमेत नदेख्दा कहिलेकाहीं मलाई म कसैको कोखबाट नभई आकाशबाट झरेको पो हो कि जस्तो लाग्थ्यो ।

म दुःख गर्दै पढेर नर्स भएँ । काठमाडौंको एउटा अस्पतालमा ‘इन्टर्नसीप’ सुरु गरें । त्यसबेला जबजब कसैले बच्चा जन्माएको देख्थें, मलाई एकदमै पीडा हुन्थ्यो । आमाको बेस्सरी तिर्सना लाग्थ्यो । जब म आफैं आमा भएँ, त्यसबेला झन् भक्कानिएर रुन मन लाग्यो । मैले जर्मनीमै मेरा दुई सन्तानलाई जन्म दिएकी हुँ । त्यो प्रसव पीडापछि मलाई मेरी आमा कहाँ होलिन्, कस्ती होलिन् भन्ने जान्न झनै मन लाग्यो । मैले यो कुरा मेरो श्रीमान थोमसलाई पनि सुनाए । उहाँले ठीकै छ, नेपाल गएर खोजौंला भन्नुभयो । तर, कहाँ खोज्ने ? कसरी खोज्ने ? के आधारमा खोज्ने ? र, कुन वडामा खोज्ने ?

म जन्मिएपछि मेरो बुवा र आमा जम्मा दुई वर्षमात्र सँगै बस्नुभयो । आमाको ठेगाना वा विवरण सायद बुवासँग थियो होला । तर, बुवाको पनि सन् २०१० मा मोटरसाइकल दुर्घटनामा निधन भयो । त्यसपछि त त्यो राज पनि राजमै सीमित भयो ।

म त मेरी आमालाई चिन्दिनँ । तर, आमाले त मलाई चिन्नुहुन्छ नि ! आजभन्दा २०, ३० वर्ष अगाडि मलेखु भन्ने ठाउँमा एउटा भोटेकाइँला भन्नेसँग विवाह गरेकी थिएँ, छोरी पाएकी थिएँ, छोरीको नाम काली राखेकी थिएँ, दुई-तीन चोटी चोरेर लाने प्रयास पनि गरेकी थिएँ भन्ने उहाँलाई त याद होला नि ! त्यत्रो २२-२३ वर्षको मान्छेलाई आफूले कहाँ विवाह गरें, कोसँग गरें, कति वटा बच्चा पाएँ भन्ने चेत हुँदैन र ? उहाँ कहाँ हुनुहुन्छ, कस्तो हुनुहुन्छ, मलाई त थाहा छैन । तर, कसैले उहाँलाई चिन्नुहुन्छ वा यदि मेरी आमाले नै मेरो यो अन्तर्वार्ता पढिरहनुभएको छ भने तपाईं जहाँ हुनुहुन्छ, एकचोटी मसँग भेट्न आइदिनुहोला ।

मेरो व्यक्तिगत जीवनको एउटै तपस्या र उद्देश्य भनेको एकचोटी मर्नुअघि मेरी आमालाई भेट्नु हो । म सधैं भगवानसँग यही प्राथना गर्छु । कमसेकम एउटा फोटो देख्न पाए पनि हुन्थ्यो । उहाँलाई म ल्याएर राख्छु भन्ने मनमा छैन । उहाँको पनि आफ्नै घरबार होला, परिवार होला । त्यो उहाँको इच्छाको कुरा पनि हो । मात्र एकचोटी उहाँसँग भेटेर अंकमाल गर्ने चाहना छ ।

हुन त उहाँका पनि केही बाध्यता थिए होला । गाउँलेहरु तेरो बुवाले रक्सी खाएर कुटेपछि भागेको होला भन्थे । उनले पनि सायद धेरै सहिन् होला । गाउँलेहरुले भनेअनुसार मेरी आमाले दुई-तीन चोटीसम्म आएर मलाई चोरेर लान खोज्नुभएको थियो रे ! बुवाले म सात वर्षको हुँदासम्म सधैं तेरी आमा मरिसकी भन्नुहुन्थ्यो । मलाई पनि विश्वास लाग्थ्यो । तर, जब अलि बुझ्ने भएँ, अनि सबैले भनेको सुन्न थालें तबमात्र मलाई उहाँ बित्नुभएको होइन, छाडेर जानुभएको हो भन्ने महसुस भयो ।

०००

मेरी आमाले छोडेपछि बुवाले धेरै श्रीमती ल्याउनुभयो । तर, कोही पनि उहाँसँग टिकेनन् । एक वर्षभन्दा बढी कसैसँग बुवाको घरजम भएन । बुवाले विभिन्न आश्वासन दिएर बिहे गर्नुहुन्थ्यो रे ! तर, दुई-चार महिनापछि छोडेर हिँडिहाल्ने । मेरी आमासहित ९ जना श्रीमतीले बुवालाई छोडेछन् । १०औं आमासँग बल्ल उहाँको सम्बन्ध टिक्यो ।

म जम्मा ४ कक्षामा पढ्दा बुवाले कान्छीआमा (१०औंं) विवाह गरेर ल्याउनुभएको हो । कान्छीआमाले मलाई फिटिक्कै देख्न नसक्ने । त्यही भएर बुवाले मलाई अर्काको घरमा घरेलु कामदारको रुपमा राख्दिनुभयो ।

पढ्न केमात्र गरिएन र जिन्दगीमा ? ८ वर्षको उमेरदेखि बिहान ४ बजे उठेर अर्काको घरमा गोबर सोहोर्ने, भाँडा माझ्नेदेखि लिएर चितवनको ४० डिग्री घाममा घाँस काट्नेसम्म गरियो । तीन तले घर थियो । तर, मलाई भर्‍याङको एउटा कुनामा सुत्न दिइन्थ्यो । तैपनि पढ्न पाएकोमा नै म सन्तुष्ट थिएँ । अर्काको घरमा बसे पनि पढ्नु चाहिँ पर्छ है भन्ने दिमागमा थियो ।

बुवा जीवित भइञ्जेल कान्छीआमाले कहिल्यै राम्रो गर्नुभएन मलाई । त्यही भएर पनि कहिल्यै ‘आमा’ को आभास नै भएन । उहाँको व्यवहारले गर्दा ‘आमा’ भन्ने आँट नै कहिल्यै जुटाउन सकिनँ । आमा शब्द घाँटीसम्म आएर अड्किन्थ्यो । तर, मुखसम्म कहिल्यै आइपुग्दैन थियो । मैले खान्छु भनेर जाबो एउटा बारीमा फलेको घिरौला पनि ट्यांकामा लुकाएर राख्नुहुन्थ्यो मेरी कान्छीआमा । तर भाग्यको खेल, आज अन्तिममा मैले नै हेरिरहेकी छु उहाँलाई ।

सन् २०१० मा बुवा खसेपछि कान्छीआमाले अर्को विवाह गर्नुभयो । उहाँले आफूले पाएका ४ वटै नानीहरु (३ वटा भाइ र एक बहिनी) छाडेर जानुभयो । उहाँले छाडेपछि ती भाइबहिनीको जिम्मेवारी मेरो काँधमा आयो । मैले नै भाइबहिनीहरु हुर्काएँ । मैले सबैलाई होस्टेलमा राखिदिएकी थिएँ । तर, दुईजना भाइ भने होस्टेलको गेटबाट हाम्फालेर गाउँ फर्के । अहिले उनीहरु गाडी चालक भएर आफ्नो गुजारा गरिरहेका छन् ।

बहिनीलाई चाहिँ अहिले नर्सिङ पढाइरहेकी छु । मेरी कान्छीआमा जोसँग भाग्नुभएको थियो, उहाँ पनि केही समयपछि बित्नुभयो । दोस्रो श्रीमान पनि बितेपछि आमाले धेरै दुःख पाउनुभयो । सबैको दुःख एउटै हो र पर्दा आफ्नो साथमा कोही हुँदैन भन्ने मैले सानैदेखि भोगेकीले उहाँको दुःख मैले देख्न सकिनँ । छोडेर गएको हुँदा भाइहरुले जग्गाजमिन दिँदैनन् । अर्को श्रीमानसँग भागेपछि यता उहाँको कुनै हक लागेन ।

अहिले उहाँलाई मैले गाउँमा एउटा सानो चिया पसल खोलेर राखिदिएकी छु । त्यहीबाट उहाँ आफ्नो गुजारा गर्नुहुन्छ । बेलाबेलामा भाइहरु र आमालाई आपत पर्‍यो भने म जर्मनीबाटै उहाँहरुलाई सक्ने सहयोग गर्छु । अस्ति लकडाउनमा कति समस्या पर्‍यो । सबैलाई खान-लाउन नै गाह्रो पर्‍यो । त्यो बेला मैले नै उताबाट आमा र भाइबहिनीलाई भरथेग गरिदिएँ ।

०००

मेरो बुवाको सपना थियो, मलाई विदेश पठाउने । म उडेको जहाज तलबाट हेर्ने । म जहाज चढेर विदेश गएँ पनि । तर, त्यसबेला तलबाट हेर्न मेरो बुवा जीवित हुनुहुन्थेन ।

बुवा खस्दा म २० वर्षकी थिएँ । उहाँले ज्याला-मजदुरी गरेर हामी सबैलाई पाल्नुभयो । तर, अन्तमा उहाँ बितेर जानुभयो । उहाँको पनि आमाबुवा हुनुहुन्न थियो । बुवा ८ वर्षकै हुँदा हैजाका कारण उहाँको पनि बुवाआमाको मृत्यु भएको थियो । एउटा कछाडमात्र लगाएर सानै उमेरमा खाली हात घर छाडेर सहर छिर्नुभएको मेरो बुवाले जीवनमा धेरै संघर्ष गर्नुभएको छ । सबैलाई सहयोग गर्ने मैले मेरो बुवाको लागि भने केही गर्न सकिनँ । यो सम्झिँदा भने साह्रै नमज्जा लाग्छ ।

पढ्नमा म अब्बल नै थिएँ । तर, बुवासँग मलाई पढाउने पैसा थिएन । त्यसैले मैले एउटा संस्थाबाट छात्रवृत्तिमा नर्सिङ सकें । तर, दुर्भाग्य, नर्सिङ सकेर केही गर्ने हुटहुटी शान्त गर्न नपाउँदै मैले बुवालाई गुमाएँ । त्यो बेला म डिप्रेसनमै गएको थिएँ । एउटै भएको सहारा पनि खोसिँदाको पीडा म शब्दमा बयान गर्न सक्दिनँ । भाइबहिनीलाई कसरी हुर्काउने भन्ने बोझ अर्कोतर्फ छँदै थियो ।

जिन्दगीको संयोग पनि कस्तो-कस्तो हुने ? मैले नर्सिङ सकेर जर्मनी जान्छु भन्ने सोचले गोथेबाट जर्मनी भाषा सिकेकी थिएँ । मलाई एम्बेसीबाट त्यही दिन फोन आयो, जुन दिन मेरो बुवाको निधन भएको थियो ।

बुवा धादिङमा केराको व्यापार गर्नुहुन्थ्यो । फुर्केखोलाको पुलमा एक दिन उहाँलाई मोटरसाइकलले ठक्कर दिएछ । कोरिया जान भनेर आएको एकजना युवकले चलाएको बाइकमा उहाँ ठोक्निुभएको रहेछ । मलाई मामाले फोन गर्नुभयो । ‘बुवाको एक्सिडेन्ट भयो’ भन्नेबित्तिकै मेरो त होसहवास उडिहाल्यो ।

मामाले उहाँलाई एउटा माइक्रो रिजर्भ गरेर काठमाडौं ल्याउनुभयो । म सीधै बीएन्डबी अस्पतालमा गएँ । झट्ट हेर्दा बुवालाई सद्दे देखें । बाहिरी चोटपटक थिएन । मनलाई अलि सन्तोष मिल्यो । तर, उहाँको दिमागमा असर गरेको रहेछ । मलाई नै चिन्न सक्नुभएन । कताकता हेरेर टोलाउनुहुन्थ्यो । डाक्टरले मस्तिष्कमा रगत जमेको र अवस्था क्रिटिकल रहेको बताए । म छाँगाबाट खसे झैं भएँ । अस्पतालभित्रै भक्कानो फुट्यो । यस्तरी रोएँ कि अहिले सम्झिँदा पनि आङ जिरिङ्ग हुन्छ ।

बीएन्डबीका डाक्टरले त्यहाँ उपचार सम्भव नभएको भनेर न्यूरो अस्पताल जान सल्लाह दिए । हामीले तत्कालै न्यूरोमा लग्यौं । डाक्टर उपेन्द्र देवकोटाले तत्काल अपरेशन गर्नुपर्छ भन्नुभयो । आफूसँग पैसा थिएन । बुवालाई ठक्कर दिने भाइको पनि आर्थिक अवस्था त्यति राम्रो जस्तो लागेन । उनले कोरिया जान ‘आफ्नो घरघडेरी सबै बेचिसकेको’ सुनाए । त्यसपछि मैले साथीभाइ गुहारेर पैसा जुटाएँ । बुवाको टाउकोको अपरेशन भयो । डाक्टर देवकोटाले नै अपरेशन गर्नुभयो ।

डाक्टरहरुले बताएअनुसार बुवाको टाउकाको हड्डी निकालिएको थियो । उहाँको टाउको थेप्चो भएको थियो । अपरेशनपछि विस्तारै उहाँको अवस्थामा सुधार आउन थाल्यो । होसका कुराहरु गर्न थाल्नुभयो ।

करिब एक महिना अस्पताल बस्दा हामीलाई आर्थिक रुपमा गाह्रो भयो । त्यो भाइ पनि तन्नम भइसकेको थियो । समयमा पैसा तिर्न नसकेकाले मलाई धेरै दिनसम्म बुवासँग भेट्नसमेत दिइएन । अन्ततः घरमै लैजाने निधो गर्‍यौं । अपरेशन सफल भए पनि डाक्टरले बुवा धेरै बाँच्न नसक्ने बताउनुभयो । उहाँहरुको कुराले मेरो मुटु चुँडिए झैं भयो । म एउटा विकराल परिस्थितिमा फस्न पुगें ।

त्यसबेला म कलंकीमा ठूलाबुवाको घरमा कोठा भाडामा लिएर बस्थें । बुवाको एक्सिडेन्ट भएपछि मैले उहाँको छोरा र छोरी दुवैलाई बोलाएर आफूसँगै राखेकी थिएँ । कोठामा भाइबहिनी आएपछि मलाई ठूलो बुवाले मान्छे धेरै भए भनेर अर्को डेरा खोज्न भन्नुभयो । बल्लबल्ल एउटा ३ कोठाको फ्ल्याट खोजेर सरेकी थिएँ । त्यही बुवालाई लगेर राखें । उहाँलाई बचाउन सक्छु कि भन्ने झिनो आशा थियो मनमा ।

बुवालाई इन्फेक्सन हुन सक्छ भनेर छुट्टै कोठामा राखें । म र भाइबहिनी अर्को कोठामा सुत्थ्यौं । राति दुई-दुई घन्टामा म उहाँलाई चिहाउँथें ।

०००

भदौ १ गतेको त्यो रात कहिल्यै भुल्न सक्नेछैन । अरु दिन जस्तै बुवालाई सुताएर पनि सुतें । राति दुईतीन पटक चियाएर हेर्दा उहाँ सुतिरहनुभएको थियो । तर, बिहान ५ बजे कोठामा जाँदा उहाँको अवस्था नाजुक थियो । सबै लुगा फुकाल्नुभएको रहेछ । चिलाएर हो वा के हो टाउकोको घाउ चिथोर्नुभएछ । बेस्सरी छट्पटइरहनु भएको थियो ।

मैले भाइबहिनी बोलाएर उहाँलाई बल्लतल्ल तलको कपडा लगाइदिएँ । अनि आफ्नो काखमा राखें । उहाँ निरन्तर छट्पटाइरहनुभएको थियो । मैले हेर्दाहेर्दै उहाँले हिरिकहिरिक गर्न थाल्नुभयो । शरीर चिसिँदै गयो । खुला आँखाले निरन्तर मलाई हेरिरहनुभएको थियो । मैले उहाँको शरीरमा छामछाम छुमछुम गरें । जीवनका लक्षणहरु हराउँदै गएको आभास भयो । अन्ततः मेरो काखमा उहाँ अस्ताउनुभयो । आँखाहरु उघ्रिएकै थिए । तर, उहाँ मबाट धेरै टाढा पुगिसक्नुभएको थियो ।

बुवाले संसार छोड्दा बिहानको ६ बजेको थियो । कोठामा मसँग ७ वर्षको बहिनी र ५ वर्षको भाइमात्र थिए । मैले मेरो नजिकको साथीलाई फोन गरें । ऊ मेरै अनुरोधमा पैसाको जोहो गर्न गाउँ गएको थियो । मैले मृत्युको खबर सुनाएपछि उतैबाट शव वाहन लिएर आउँछु भन्यो । शव वाहनको प्रतीक्षा गरिरहँदा ८ बजे बिहान मलाई एम्बेसीबाट कल आयो ।

मैले भाइबहिनीलाई कलंकीकै एक सरकारी स्कुलमा हाल्दिएकी थिएँ । बुवा बितेको बज्रपातकै समयमा एम्बेसीको कलले मलाई किंकर्तव्यविभूढ बनायो । केही सोच्नै सकिनँ । के गरौं, कसो गरौं भयो । यति धेरै दुःख गरेपछि केही प्रतिफल मिल्न लागेको छ, बुवाको सपना साकार हुन आँटेको छ, त्यसलाई कसरी छोडौं ? अर्कोतर्फ कोठाभित्र वुवाको शव लडिरहेको थियो । एकातिर बुवाको सपना, अर्कोतिर उहाँको शव । मैले उहाँको सपनालाई पछ्याउने निधो गरें ।

साथीसँग फोनमै सल्लाह गरेपछि मैले भाइबहिनीलाई चुपचाप स्कुल पठाएँ । त्यसपछि बुवाको शवलाई कोठाभित्रै छाडी ढोकामा ताला लगाएर म जर्मन एम्बेसी गएँ । त्यहाँ लामो लाइन थियो । त्यो लाइनमा धैर्य गरेर बस्नसक्ने क्षमता ममा थिएन । त्यहाँ त मेरो शरीरमात्र पुगेको हो, मेरो मष्तिस्क भने बुवातिरै थियो ।

म त्यहाँ लाइनमा उभिन सकिनँ । मैले लाइनमा बस्नुभएको आफूभन्दा अघिको व्यक्तिहरुलाई रुँदै आफ्नो पीडा सुनाएँ । नेपालीमा मानवता चाहिँ भरपुर छ । मेरो अवस्था सुनेपछि मलाई सबैले अगाडि जान छाडिदिनु भयो ।

एम्बेसीभित्र छिरेपछि त्यहाँको कर्मचारीहरुले मलाई एउटा प्रश्न गर्नुभयो, जसको जवाफ मसित थिएन । उहाँहरुले सोध्नुभयो, प्लेन टिकट कसले तिर्दिन्छ ? आफ्नो बाउको लासलाई ताला लगाएर आएकी म एकछिन अक्क न बक्क भएँ । पहिला फर्म भर्दा बुवाको नाम लेखेकी थिएँ । अब कसले तिर्छ भन्नु ? बुवा बितिसक्नुभयो भनौं भने फेरि मरेको बाउले तेरो प्लेन टिकटको पैसा कसरी तिर्छ भन्लान् । त्यसैले भगवानसँग माफी मागेर, मुटुमाथि ढुंगा राखी बुवाले तिर्दिनुहुन्छ भनें । त्यति भनेपछि उहाँहरुले मलाई पासपोर्ट दिनुभयो । यसो हेरें, भिसा लागेको रहेछ ।

मलाई मेरो भिसा अलि ढिला लाग्ला भन्ने थियो । तर, परिस्थिति हेर्नुहोस् न, आवेदन दिएका ७-८ जना सबैलाई फ्यालेर मलाईमात्र भिसा दिनुभएछ । उत्सव मनाउँ कि दुःख जस्तो क्षण थियो त्यो ।

भिसा लिएर कोठा फर्किएँ । भाइबहिनी स्कुलबाट आएपछि एउटा शव वाहन बोलाएँ । अनि बुवाको लाश हालेर धादिङ पुर्‍याएर अन्त्येष्टि गरें । गुम्बामा अन्त्येष्टि होस् भन्ने बुवाको चाहना थियो । त्यसैले मैले उहाँको लासलाई आफ्नै ठाउँमा लगें । मैले हेर्न पनि सकिनँ । हेरिनँ पनि । बुवाको अन्त्येष्टि गरेको ५-६ दिनमा म जर्मनी उडें ।

म आकाशमा उडेको हेर्ने बुवाको ठूलो रहर थियो । सधैं ‘तेरो भिसा कहिले लाग्छ लाग्छ, तेरो भिसा लागिञ्जेल म ऊ त्यो डाडाँपारि जलिसकेको हुन्छु होला’ भन्नुहुन्थ्यो । (भावविह्वल हुँदै) जब म जर्मनी जाने प्लेनमा उडें, मलाई धेरै गाह्रो भयो । मरेर गए पनि कतैबाट बुवाले मलाई हेरिरहनुभएको छ कि भन्ने लाग्थ्यो । त्यत्रो वर्ष अर्काको घरमा कमारो जस्तो भएर बस्नुभयो । तर, अन्तिममा कुनै सुख महसुस गर्न नपाइ बिदा हुनुभयो ।

अहिले मसँग सबथोक छ । चाहेको कुरा पूरा गर्न सक्ने सामर्थ्य छ । तर, अफसोच, मसँग मेरो बुवा हुनुहुन्न । सम्झेर खल्लो लाग्छ । सानो उमेरमै कति दुःख दिएका होलान् भगवानले जस्तो लाग्छ अहिले पनि सम्झिँदा । विगत सम्झियो कि तड्पन हुन्छ ।

०००

मैले जर्मन नागरिकसँगै विवाह गरें । उहाँ उमेरले मभन्दा धेरै जेठो हुनुहुन्छ । मलाई मान्छेहरुले किन त्यस्तो बुढासँग विवाह गरेकी, यताउता भनेर सोध्छन् । मैले उहाँको उमेर र बैंश हेरेर विवाह गरेको होइन । उहाँको मन हेरेर विवाह गरेकी हुँ । म मनभरि पीडा बोकेर हिँडेकी मान्छे । उहाँलाई भेटेपछि मैले दुःख बिसाउने ठाउँ भेटें ।

उहाँ यति समझदार हुनुहुन्छ कि कहिलेकाहीं म आफैं छक्क पर्छु । सायद मेरो श्रीमान जस्तो व्यक्ति र उहाँको जस्तो सोच कसैको छैन होला जस्तो लाग्छ । उहाँले मेरो हरेक कुरा बुझिदिनुहुन्छ । माया सँगसँगै स्वतन्त्रता छ । एउटा छोरी मान्छेको लागि त्योभन्दा ठूलो कुरा के नै हो र ? म जे गर्छु भने पनि उहाँले खुशी-खुशी अनुमति दिनुहुन्छ । केही कुरामा रोकटोक छैन । उहाँलाई मैले सन् २०१२ मा नेपाल पनि ल्याएकी थिएँ । फेरि पनि ल्याउँछु ।

मलाई धेरैले विदेशी भन्नुहुन्छ । तर, म आज पनि नेपाली हुँ । मसँग अहिले पनि नेपाली नागरिकता नै छ । मलाई मेरो श्रीमानले कतिचोटी नागरिकता परिवर्तन गर भन्दा पनि मैले गरेकी छैन । (हाँस्दै) म जर्मनी बसे पनि कुस्ती चाहिँ यहीका व्यक्तिहरुसँग गरिरहेकी हुन्छु । मेरो पहिचान नमेटियोस् भनेर म वर्षैपिच्छे नेपाल आउँछु ।

ममात्र नभएर मेरा नानीहरुले नेपाल चिनून् भनेर उनीहरुलाई पनि लिएर आउँछु । त्यहाँ पनि मेरो गृहस्थी छ । त्यसैले चटक्क छाडेर आउन सक्दिनँ । म हरेक वर्ष नेपाल आउँछु र यहाँको विकासका लागि एक दिन पनि नबसी खटिइरहन्छु । मलाई मेरो देश सफा बनाउनु छ । जबसम्म सफा हुँदैन तबसम्म म लागि परिरहनेछु । सबैले यति धेरै माया दिनुभएको छ । त्यसको लागि म जिन्दगीभर आभारी रहनेछु ।