‘ह्रस्व-दीर्घ’ भित्रका शुद्धाशुद्धी

काठमाडौं । ‘ह्रस्व-दीर्घ’को कथा सरल छ, मेयर (विपना थापा)को छोरा हुन् हरि (हरिहर अधिकारी) । देवधाम चलाउने महामहन्त (प्रदीप रावत)की छोरी हुन् नारायणी (नीता ढुंगाना) । हरि र नारायणीको भेट यसरी हुन्छ कि चिप्लिएर लड्न लागेकी नारायणीलाई हरिले ‘हिरो स्टाइल’ मा समातेर जोगाउँछन् ।

यहीवेला नारायणी र हरिको हात २४ घण्टासम्म टाँसिन्छ । यो २४ घण्टाभित्र धेरै घटना घट्छन् । नारायणी र हरि नजिक हुन्छन् । प्रेममा पर्छन् । मध्यान्तरमा दुवैको परिवारले थाहा पाउँछन् । अनि त के चाहियो ? नारायणी हरिको घरमा र हरि नारायणीको देवधाममा एक-एक महिना बस्नुपर्ने अवस्था आइदिन्छ ।

महामहन्तलाई प्रभावित बनाउन खोज्दा एक महिनामा हरिले अनेक हण्डर खान्छ । यही बीचमा नारायणीको मामा (ब्रह्मानन्दन) आउँछन् । एक महिना सकिन्छ । हरि घर आउँछ । यहीवेला नारायाणीले आफ्नी बहिनी (गरिमा शर्मा)लाई मर्नुपर्ने अवस्था सृजना गरिदिने हरि हो भन्ने थाहा पाउँछिन् । तनाव सृजना हुन्छ । अनि मरिसकेकी बहिनीले कथामा ट्विस्ट ल्याउँछिन् ।

बहिनीले के ट्विस्ट ल्याउँछिन् त ? यसका लागि भने हलमै गएर फिल्म हेर्नुपर्ने हुन्छ । यति ट्विस्टका लागि मात्रै होइन, अन्य धेरै कुराको स्वाद लिन ‘ह्रस्व-दीर्घ’ हलमा गएर हेर्दा हुन्छ । नीता र हरिहरको अभियन अनि केमेस्ट्रीको मजा लिन पनि यो चलचित्र हेर्नुपर्ने हुन्छ । खासगरी नीताको अभिनय प्रशंसायोग्य छ ।

‘गजनी’ जस्ता चलचित्रमा नेपाली दर्शकले आमीर खानसँग हेरेका रावतलाई नेपाली फिल्ममा हरिहर अधिकारीसँग हेर्नुको आनन्द बेग्लै छ । दक्षिण भारतीय चलचित्रहरुमा पेट मिचिमिची हसाउने ब्रह्मानन्दन, मोहम्मद अलीलाई ‘ह्रस्व-दीर्घ’मा हेर्दा बेग्लै मजा आउँछ । ‘पुष्पा’मा भिलेनको भूमिका निर्वाह गरेर नेपाली दर्शकको मनमा बसेका सुनिल वर्मालाई पनि ‘पुष्पा अवतार’मै देख्दा दर्शकलाई मजा नआउने कुरा भएन ।

चलचित्रका दृश्यहरु सुन्दर छन् । खिचाइ राम्रै छ । कलाकारको अभिनय पनि ठीकठाक छ । पार्श्व धुन मीठो छ । गीत-संगीत चलचित्रलाई सुहाउँदो छ । सँगै पटकथामा राम्रोसँग मेहनत गरेको भए ‘ह्रस्व-दीर्घ’ ले अर्कै उचाइ लिने थियो । बक्स अफिसमा धमाका गर्न सक्ने थियो, तर औसत नेपाली चलचित्रको पटकथाले ‘ह्रस्व-दीर्घ’ को उच्च मेकिङलाई न्याय गर्न सकेको छैन ।

चाहे ‘गजनी’ हेर्दा होस् या दक्षिण भारतीय चलचित्रहरु ! रावत, ब्रह्मानन्दन, सुनिल, मोहम्मदलगायत कलाकारको अब्बल अभिनय देख्न पाइन्छ । ब्रह्मानन्दनको कमेडी टाइमिङले त दर्शकलाई हायलकायल बनाउँछ ।

दक्षिण भारतीय चलचित्रहरुमा देखिने ब्रह्मानन्दन उही हुन्, जो नेपाली चलचित्र ‘ह्रस्व-दीर्घ’मा पनि छन् । यद्यपि यहाँ ब्रह्मानन्दनलाई एकै कुराको कमी छ- उत्कृष्ट सिचुयसनसहितको कमेडी संवाद ! यति अब्बल कलाकारलाई ‘ह्रस्व-दीर्घ’मा खुराक पुगेको छैन ।

अन्य दक्षिण भारतीय कलाकारहरु पनि त्यहाँका चलचित्रमा जति अब्बल लाग्थे, त्यति अब्बल नेपाली चलचित्रमा देखिएका छैनन् । भलै दक्षिण भारतीय चलचित्रको जस्तो बजेट नहोला, उनीहरुसँग जस्तो प्रविधि नहोला, तर नेपाली चलचित्र खेल्न तयार भइसकेपछि पटकथा अलि दमदार बनाएको भए उनीहरुको पूर्ण सदुपयोग हुन सक्थ्यो ।

‘ह्रस्व-दीर्घ’मा हामीलाई ‘पुष्पा’को भिलेन चाहिएको होइन, कलाकार सुनिल वर्मा चाहिएको हो । जति ठूला कलाकार, उति नै ज्यादा चुनौती महसुस गर्नुपर्थ्यो निर्देशक चन्द्र पन्तले । त्यति ठूला स्टारहरुको नेपालमा ठूलो फ्यान फलोइङ थियो, तर उनीहरुलाई प्रमोसनको लागिमात्रै ‘ह्रस्व-दीर्घ’मा ल्याइए जस्तै भयो । ब्रह्मानन्दनलगायत कलाकारलाई हिन्दी भाषामै बोल्न दिइनुले पनि खल्लो महसुस भएको छ ।

अघिल्लो वर्ष प्रदर्शन भएको बलिउड चलचित्र ‘रक्की और रानीकी प्रेम कहानी’ सँगै ‘ह्रस्व-दीर्घ’को केन्द्रीय आइडिया मिल्छ । केटा केटीको घर जाने र केटी केटाको घर जाने ‘थिम’ मिल्नु संयोगमात्रै हुन सक्ला । किनभने आफूले यो चलचित्रको स्क्रिप्ट धेरै वर्ष अगाडि लेखेको हरिहर अधिकारीले बताइरहेका छन् ।

क्लबमा बसेर नारायणीको कुरा गरेको, पैदल दौडेर लखेटिरहेका गुण्डाकै गतिमा बाइकमा भागेका हरि र नारायाणी अस्वाभाविक लाग्छन् । डुंगा खियाइरहेका सरोज खनालको बहानाले पानीलाई धन्न छुन्छ । तीनतीन जना मान्छे बोकेर डुंगा बहाना खियाउँदा अर्कै ऊर्जा लाग्छ । डुंगा चलिरहन्छ, तर सट भने एकै ठाउँको मात्रै छ । नारायणीकी बहिनी मरेकी छन्, नदी किनारमा लास भेटिन्छ, तर त्यहाँ प्रहरी छैन । चलचित्रको कथा यति अविश्वसनीय ढंगले अगाडि बढाइएको छ ।

अन्तिममा जे जति कमजोरी भए पनि एकसाथ यति धेरै दक्षिण भारतीय कलाकारहरुलाई नेपाली चलचित्रमा अभिनय गराएर ‘ह्रस्व-दीर्घ’ले एउटा कीर्तिमान राखिसकेको छ । नीता ढुंगाना र हरिहर अधिकारीले साहस गरेकै हुन् । नत्र यति सानो बजारमा ६ करोड खन्याएर चलचित्र बनाउने आँट कमैले गर्न सक्छन् ।