कविता : एउटी सुनगाभा
२०८१ पुष २३ गते १४:११
प्रकाशचन्द्र खतिवडा
एउटी सुनगाभा छे
जीवनकै प्रतीक
सधै अप्ठेरोहरूमा
जुझ्न सिकाउँछे
मृत्यु स्वभाविक छ
तर पनि बाँच्न सिकाउँछे ।
निर्दयीहरू निमोठ्न खोज्छन
ऊ प्रतिवाद गर्छे
र भन्छे
मैले तुसारो र ठिही खपेर
मेरो जिन्दगी हुर्काएकी छु
मैले खडेरी र हुरी सहेर
मेरो जिन्दगी बचाएकी छु
स्वभावैले
म फूल्न चाहान्छु
मेरो फूल्न पाउने अधिकार
म सुरक्षित राख्न चाहान्छु ।
जीवन दर्शनकी श्रष्टा ऊ
जीवनको भिन्ने परिभाषा गर्छे
काँडाघारीभित्र फूल्न सक्नु
ऊ जीवनको जित हो भन्ठान्छे
चट्याङ् परोस् वा असिना
नओइली फूल्नु
ऊ जीवनको अन्तिम विजय ठान्छे ।
कति प्रतिवद्ध विचार
कति दृढ आस्था
जीवन कसरी जिउने ?
मार्ग चित्र कोरी दिन्छे
यसरी एउटी सुनगाभा
मान्छेको जीवन पढ्दै भन्छे
मलाई अप्ठेरोमा फूल्न मन छ
जहाँ मान्छेहरू भोक युद्ध लडिरहेका हुन्छन्
मलाई संघर्षमा बाँच्न मन छ
जहाँ मान्छेहरू अन्यायसँग जुझिरहेका हुन्छन्
मलाई त मृत्यु संग पनि जिस्कन मन छ
जहाँ केही कायर मान्छेहरू मृत्युसँग डराइरहेका हुन्छन् ।
म उद्घोष गर्छु
मेरो जीवन यात्रामा
विनाशकारी भूकम्प आए पनि
प्रलयकारी तुफान आएपनि
विष्मयकारी ज्वारभाटा उठे पनि
म विचलित हुने छैन
म त दृढ संकल्पित छु
जीवन रक्षार्थ
जीवनकै बलि दिनु परे पनि ।
मृत्युसँग डराउने किन ?
म मारिन तयार छु
म मर्दा अरु बाँच्छन् भने
मेरो मृत्यु पीडादायी नै किन नहोस्
म जीवनको भिख माग्ने छैन
लाचारी दृष्टहरूसँग
जब म मुक्ति युद्धमा हुन्छु ।
तिमी नठान
म कमजोर छु
मैले युद्ध हार्नु किन ?
मलाई नचिमोट घरी घरी
मैले के अन्याय गरेकी छु र ?
म त
अप्ठेरो भीरको खोंचमा
ठिङ्ग एक्लै उभिएर
निस्फिक्रि
जीवनका मिठा गीतहरू गाउँदै
खुला आकाश मुनि
तन्मय पूर्वक
फूल्न चाहान्छु
मलाई फूल्न देऊ
मेरो फूल्ने अधिकार
सुरक्षित छ कि नाइ ?
सुन्दरहरैंचा-६, दुलारी, मोरङ
९८४२०७३५२५
प्रकाशित: २०८१ पुष २३ गते १४:११
प्रतिक्रिया
सम्बन्धित खवर
