पैसा छापिरहेको ‘कबड्डी-४’ : दर्शकको च्वाइस अपरम्पार !

काठमाडौं । ८ वर्षअगाडि कुनै ठूलो चर्चा र तामझामविना रिलिज भएको थियो चलचित्र ‘कबड्डी’ । हलहरूमा स्लो स्टार्ट गरेको यो चलचित्रले विस्तारै पिकअप लियो । अन्ततः ‘हिट’ मा दरियो ।

ब्लकबस्टर फिल्म ‘लुट’ का निर्देशक निश्चल बस्नेतले निर्माण गरेको चलचित्र भनेर कबड्डीको प्रमोसन गरिएको थियो । यद्यपि ‘लुट’ को तुलनामा कैयौं गुणा उत्कृष्ट थियो कबड्डी । एकदमै अर्गानिक स्वादमा बनेको यो चलचित्र वास्तवमा एउटा ‘मास्टरपिस’ हो । मौलिक विषयवस्तु, मन छुने दृश्यहरू, झर्रा संवाद, कलाकारहरूको जीवन्त अभिनयको बलमा कबड्डी लामो समय दर्शकको मनमस्तिष्कमा बस्न सफल भयो ।

दयाहाङ राईलाई नेपाली चलचित्रमा बलियोसँग स्थापित गराएको यही चलचित्रले हो । यो चलचित्रपछि उनी मोस्ट डिमान्डेड बने । दाेस्राे चलचित्रबाटै रामबाबु गुरुङले आफूलाई अब्बल निर्देशकको कोटीमा उभ्याए । उनको लेखन र निर्देशकीय प्रतिभाको चौतर्फी तारिफ भयो । विषयवस्तु मौलिक छ भने सानो बजेटमा पनि उत्कृष्ट र मनोरञ्जनात्मक चलचित्र निर्माण हुन सक्छ भन्ने गुरुङले प्रमाणित गरिदिए ।

कबड्डी ४ मा गज्जबको केही छ भने त्यो हो- ‘केशरी’ गीत । एसडी योगीले एउटा कालजयी सिर्जना दिएका छन् । जुन रोमान्टिक संगीतको आकाशमा अनन्तकालसम्म गुञ्जिइरहने छ । चलचित्रमा दर्शक तानिनुको एउटा कारण केशरी पनि हुन सक्छ ।

कबड्डीबाट पाएको प्रशंसा र सफलतालाई क्यास गर्न गुरुङले एक वर्षपछि ल्याए कबड्डी कबड्डी । ‘कबड्डी’ मा काजीको बिहे हेर्न नपाएर धीत नमरेका दर्शक गुटुङटुङ हलमा ओइरिए । चलचित्रले पहिलेभन्दा ठूलो व्यवसायिक सफलता कमायो । ‘कबड्डी’ कै स्तरमा नभए पनि कबड्डी-२ हेर्नलायक चलचित्र नै थियो ।

तेस्रो सिक्वेलका रूपमा आयो ‘कबड्डी कबड्डी कबड्डी’ । यो चलचित्रलाई पनि दर्शकले उत्तिकै साथ दिए । र, चौथो तथा अन्तिम सिक्वेल ‘कबड्डी-४’ यतिबेला हलहरूमा हाउसफुलका साथ चलिरहको छ । नेपाली चलचित्रका सबै रेकर्डहरू तोड्ने बाटोमा रहेको चलचित्रले पैसा छापिरहेको छ भन्दा फरक पर्दैन । यो चलचित्रले पाएको व्यवसायिक सफलताले धेरै फिल्म निर्माताहरूलाई उत्साही तुल्याएको हुनुपर्छ ।

तर, यदि ‘कन्टेन्ट’ मा जाने हो भने चाहिँ ‘कबड्डी-४’ किन यस्तरी चल्यो भनेर उदेक लाग्छ । तुलना नै गर्ने हो भने ‘कबड्डी’ को घुँडा-घुँडा पनि आउँदैन ‘कबड्डी ४’ । चलचित्र सुरूदेखि अन्त्यसम्म निरश छ, बोरिङ छ । चलचित्रका दृश्यले दर्शकलाई न पेट मिचिमिची हँसाउन सक्छन्, न भावुक बनाउन, न कौतुहल जगाउन । कलाकारहरूको भूमिका र अभिनयमा अघिल्ला तीन सिक्वेलको भन्दा नयाँपन केही पाइँदैन ।

दयाहाङको अभिनय पूरै ‘स्टेरियोटाइप’ छ । सौगात मल्लले केही फरक गर्ने कोसिस गरे पनि त्यो पर्याप्त छैन । खासमा दयाहाङ र सौगातले आफ्नो अभिनयको गहिराइ देखाउने ठाउँ नै पाएका छैनन् । नायिका मिरुना मगरको अभिनय फितलो छ । विजय बराल र बुद्धि तामाङ पनि पुरानै ढर्रामा बगेका छन् ।

कथावस्तुमा एउटै फरकपना भेटिन्छ, अघिल्ला सिक्वेलमा काजी सोल्टिनीको पछि लाग्थ्यो, यसमा सोल्टिनी काजीको पछि लागेकी छन् । चलचित्रको क्लाइमेक्स बच्चाले पनि पूर्वानुमान गर्न सक्ने खालको छ । चलचित्रमा पात्रहरूले एक-अर्कालाई लखेटेका दृश्यहरू बारम्बार दोहोरिन्छन्, तर तिनले कुनै रोमाञ्च पैदा गर्दैनन् ।

मुख्य कुरा स्क्रिप्ट नै कमजोर छ । कथा बेस्वादको छ । पटकथामा अनेकाैं त्रुटि छन् । संवाद पनि पहिलेजस्तो टेसिलो छैन । समग्रमा चलचित्रभित्र मनोरञ्जनको सर्वथा कमी छ । धेरै दृश्यहरूमा दर्शक बोर हुन्छन् । अब हँसाउला वा अब रुवाउला भन्दाभन्दै चलचित्र नै सकिन्छ ।

स्थापित ब्रान्ड, स्टार पावर र ‘केशरी’ गीतका कारण ‘कबड्डी ४’ ले सुरूवातमा आक्रामक व्यापार गर्नु अपेक्षित नै थियो । तर, दुई सातासम्म पनि चलचित्रलाई दर्शकले बलियो साथ दिइरहेका छन् । देशभित्र मात्र नभएर बाहिर पनि चलचित्रले राम्रो आर्जन गरिरहेको छ । प्रश्न उठ्छ, आखिर चलचित्रमा दर्शकले रुचाएको चाहिँ के हो ?

विदेशी चलचित्रको ट्रेन्ड हेर्ने हो भने पनि धेरै दृष्टान्तहरू भेटिन्छन्, जहाँ झूरभन्दा झूर चलचित्रले पनि स्टार पावर र ब्रान्डमा टेकेर बम्पर व्यापार गरेका छन् । भारतमा अक्षयकुमार, सलमान खान, साहरूख खानहरूका पछिल्ला चलचित्रहरू हेर्ने हो भने अधिकांश गतिला छैनन् । तर, उनीहरूका चलचित्रले रेकर्डमाथि रेकर्ड बनाएको पाइन्छ । विषयवस्तु र सिर्जनशीलतामा अत्यन्तै कमजोर दक्षिण भारतीय चलचित्रहरूले पनि मेकिङको बलमा विश्वव्यापी रूपमै दर्शक उरालिरहेका छन् ।

नेपालमा पनि स्टार पावर र ब्रान्डले चलचित्र चल्ने ट्रेन्ड भित्रिएको पाइन्छ । पछिल्लो समयमा जति पनि चलचित्र हिट भएका छन्, अधिकांश सिक्वेल नै छन् । छक्का पञ्जा, नाई नभन्नु ल, ए मेरो हजुर, म यस्तो गीत गाउँछु, प्रेमगीत, जात्राजस्ता सिक्वेल फिल्महरूले मनग्गे पैसा कमाए । तर, बाँकी चलचित्रलाई दर्शकको खडेरी लागेको छ ।

दयाहाङको अभिनय पूरै ‘स्टेरियोटाइप’ छ । सौगात मल्लले केही फरक गर्ने कोसिस गरे पनि त्यो पर्याप्त छैन । खासमा दयाहाङ र सौगातले आफ्नो अभिनयको गहिराइ देखाउने ठाउँ नै पाएका छैनन् । नायिका मिरुना मगरको अभिनय फितलो छ । विजय बराल र बुद्धि तामाङ पनि पुरानै ढर्रामा बगेका छन् ।

कबड्डीमा फर्किउँ । कबड्डीदेखि कबड्डी ४ सम्म आइपुग्दा केही बदलिएको छ भने त्यो नायिका अर्थात् सोल्टीनी मात्रै हो । अन्यथा विषयवस्तु र प्रस्तुतिमा कुनै नवीनता पाइँदैन । दर्शकले रुचाइरहेकै छन् भनेर निर्देशकले सिक्वेलमा कुनै नयाँ प्रयोग गर्न चाहेनन् ।

कबड्डी ४ मा गज्जबको केही छ भने त्यो हो- ‘केशरी’ गीत । एसडी योगीले एउटा कालजयी सिर्जना दिएका छन् । जुन रोमान्टिक संगीतको आकाशमा अनन्तकालसम्म गुञ्जिइरहने छ । चलचित्रमा दर्शक तानिनुको एउटा कारण केशरी पनि हुन सक्छ । यसबाहेक चलचित्रभित्र कुनै पनि तारिफयोग्य चिज यो पंक्तिकारले चाहिँ फेला पार्न सकेन ।

तर, कुनै पनि फिल्ममेरका लागि दर्शक नै सबैथोक हुन् । दर्शकले रुचाएपछि सकियो । दर्शकको रोजाइको कुनै पूर्वानुमान र विश्लेषण गर्न नसकिने रहेछ । कबड्डीको हकमा पनि दर्शकले के रुचाएर हलमा ओइरिएका हुन् भन्ने निर्क्याेल गर्न कठिन भएको छ ।

मुख्य कुरा स्क्रिप्ट नै कमजोर छ । कथा बेस्वादको छ । पटकथामा अनेकन त्रुटि छन् । संवाद पनि पहिलेजस्तो टेसिलो छैन । समग्रमा चलचित्रभित्र मनोरञ्जनको सर्वथा कमी छ । धेरै दृश्यहरूमा दर्शक बोर हुन्छन् । अब हँसाउला वा अब रुवाउला भन्दाभन्दै चलचित्र नै सकिन्छ ।

जे भए पनि नेपाली चलचित्रले राम्रो व्यापार गर्नु सुखद समाचार हो । भारतीय र दक्षिण भारतीय चलचित्रमा दर्शक लहसिएर नेपाली चलचित्र नै संकटमा देखिएको बेला कबड्डीको व्यापारले सकारात्मक संकेत गरेको छ । मल्टिप्लेक्समा पनि नेपाली चलचित्रमा दर्शक प्रशस्त छन् भन्ने सन्देश दिएको छ । अबका दिनमा दर्शकको यो पंतिलाई निराश नतुल्याउन निर्माता-निर्देशकले पनि आफ्नो मेहनत बढाउनुपर्ने देखिन्छ । सिक्वेलले मात्रै सधैँ चलचित्र उद्योग धान्न सक्दैन ।

‘कबड्डी’ देखि ‘कबड्डी ४’ सम्म आइपुग्दा सायद निर्देशक आफै मोनोटोनस भएर यसलाई ‘फाइनल म्याच’ को संज्ञा दिएका छन् । अर्थात् यो सिक्वेल अब बन्द भएको छ । कबड्डी ४ हेरिसकेपछि निर्देशकको यो निर्णयमा दु:खमनाउ गर्नुपर्ने देखिन्न । आशा गरौं आगामी चलचित्रमा गुरुङले आफ्नो सिर्जनशीलता ब्युँताएर फेरि एउटा नयाँ स्वादको उत्खनन् गर्नेछन् ।