यहाँको हालचाल !

हो त नि ! केही कुछ हुनु र भैरहनु पनि एउटा आतङ्क नै हो । भनौं नयाँ उपलब्धि । त्यसैले भर्खरै लाहाछाप लागेको शासन व्यवस्थाअनुसार गठन भएका सुन्दर गाउँ पालिकामाथि थपिएका अति सुन्दर महानगरपालिकाहरूले भरिपूर्ण हाम्रो यो गणतन्त्रमा टाङ आतङ्कको पनि शुभारम्भ भएको छ । एउटा सपूतले केही कुछ गरी देखाउँछु भन्यो भने उसको इरादामाथि सरकारी लाउके जमातले टाङ पसारेर वाङ खुवाइदिने कर्तुतमा कुनै कमी छैन । बरु बढोत्तरी नै हुन थालेको छ । अर्थात् यो देशमा शान्ति सुव्यवस्था र अमनचैन कायम गर्न बनेको जनताको सरकार छ ! र नै बेला कुबेला हुने र बारम्बार भैरहने नाना नौथरी टाङ आतङ्कको पनि उत्तिकै दर्कार ठान्दछ । नत्र बिचरो सरकार बाँचोस् पनि कसरी ?

कामकाजविनाको हल्लुँड भएर हल्लनतिवारी बन्दै खाइपाइ आएको घाँसपानीमाथि बेरोजगारी भत्तासमेत थपिमाग्न अघि सर्‍यो भने ? या त काम खोज्दै खाडी मुलुक र कोरियातिर उक्लिएर घरघाटबाट फुक्लियो भने ? खाडीसम्म त लौ ठीकै पनि होला, तर कोरियातर्फ लाग्दा उसैको छिमेकीले भर्खर परीक्षण गरेको हाइड्रोजन बमका घातक विकिरणहरुले भेटे भने ? विकिरणले गाँजेको सरकार मधौरु ज्यान लिएर स्वदेश फर्किंदा बबुरा नेपाली जनताले झनै थेगी नसक्नुको अर्को आतङ्क खडा हुन के बेर ?

टाढा किन जाउँ ? अलि वर्ष अघिसम्म स्थानीयदेखि केन्द्रीय तहसम्मको चुनाव आतङ्कले देशैलाई हाराबारा खेलायो । भागै नलिने भनेर कुनै भाइहरु गर्धन फुलाएर पाखा लागे । चुनाव गराउने निहुपिहुँमा आयोग नियोगदेखि गयोगसम्मका खाली खर्क खुला भए । हरियो घाँस चर्न धोतीपाटा फेरका लाउेकेहरूले अनेकौं पुस्ताका लागि सरसम्पत्ति जोडेरे राजनीतिक दलाली र पाउलागीको बेजो उठाए । अर्धाङ्गिनीदेखि मर्दाङ्गीसम्मले नाक,कान, घाँटी, नाइटो, नारी र औंलासमेत झरिझुट्ट सजाउँदै तीजको तिलहरीसमेत थपेर मेखै मारिदिए । दशैंतिहारको त झन कुरा गरी साध्यै भएन, झ्याँकु नै झारिदिए । फेरि मुखमुख आइरहेका अरुअरु चुनाव उपचुनाव नाउँका सदाबर्ते मेलाहरुले ठेलमठेल र पेलम्पेल गराउँदै उनीहरूलाई कहाँ कताको ताजमहल ठड्याउने बहादुरीमा पुर्‍याउने हो ? भोकानाङ्गा, रोगी र दैवीप्रकोप पीडित देखन्ते जनता रनभुल्लै छन् ।

हो त यो देशमा सरकार छ र नै जनतामा विचित्र आनन्द छ ! विचित्र यस अर्थमा छ कि सरकार स्वयं बहुचित्रको छिर्बिरे पार्टीहरूका नौथरी रङ्गमा रङ्गिएको छ । घोडा, गधा, स्याल, बँदेल जस्ता मिसमासले तान्दै गरेको रथको आफैं सारथि बन्दैछ र नै यो टाटेपाटे चितुवा भएर जनतामा सुख, समृद्धि, अमनचैनका बाघ पञ्जा मार्न कस्सिएको छ ।

त्यतिमात्रै किन ? यो देशमा पानी बत्तीको हाहाकार हुनुमा नै सरकारको असरदार योगदान रहेको छ । ठूला आयोजनामा सरकारी टाङ तेर्सिएपछि हण्डाचिण्डा मुख बाउँदै बाटो छेक्छन् । लेकबेंसीमा बस्ने भूकम्प पीडित बालबालिका र बुढाबुढीको बेलैमा थातबास र हेरचाह नहुनुमा पनि यसैको असर छ । विदेशीका दान अनुदानमा समेत सरकारी टाङ तेर्सिएर बिखपात छ । यहाँको सोच यस्तै छ र नै नयाँ युवा समुदायले देशभित्रै केही कुछ गर्न खोज्यो भने त्यसमाथि भुसतिघ्रे टाङ अड्याउनुमा नै सरकारको दम मानिन्छ । भूकम्प परकम्प र बाढीपहिरो पीडित क्षेत्रको खुशहाली र शान्ति सुरक्षा बहालीमा पनि टाङकै अनुपम सक्रियता बरकरार छ । बुढाबुढीले खाइपाइ आएको वृद्धभत्तामा समेत बहुखरानी धारी नयाँ जोगीले राष्ट्रिय परिचयपत्रको टाङ अड्याएर वृद्धवृद्धको सेवा गरिरहेका छन् । नयाँ मुल्लाहले बढी प्याज खान्छ भन्ने अरबी उखान नेपालका टपरटुइँया ठगाधिराज लाउकेहरूले चरितार्थ गरिरहेका छन् ।

हो त यो देशमा सरकार छ र नै जनतामा विचित्र आनन्द छ ! विचित्र यस अर्थमा छ कि सरकार स्वयं बहुचित्रको छिर्बिरे पार्टीहरूका नौथरी रङ्गमा रङ्गिएको छ । घोडा, गधा, स्याल, बँदेल जस्ता मिसमासले तान्दै गरेको रथको आफैं सारथि बन्दैछ र नै यो टाटेपाटे चितुवा भएर जनतामा सुख, समृद्धि, अमनचैनका बाघ पञ्जा मार्न कस्सिएको छ । टाटेपाटे पनि यस अर्थमा छ कि यसभित्र संलग्न देश धुल्याउने माकुरा अरिङ्गाल अनि धमिरासमेत एक ज्यान भएर एकै काम्लोभित्र अटाएका छन् । सरकार भएर नै देशभित्र कर्मचारी नाउँका ट्रेड युनियनका हरुवाचरुवाहरु पाखुरा निमोठेर घुसघाँस केन्द्र कब्जा गर्न तँछाडमछाड गर्दै ऊभन्दा ऊ अगाडि पुगेका छन् ।

जनताको खेतबारी खन्न जन्मिएका यिनै दुम्सीमार्का जननायक, महानायकहरू आआफूलाई पायक पर्ने दुला खोजेर कोही विदेशी नियोग आयोगमा छाल गन्न छरिएका छन् । कोही घाम तापेरै ढण्डेसो सेकाएरै कर्मठ अनुशासित कर्मचारी हुनुको पुरस्कारले सुशोभित बनी भ्याएका छन् । त्यही बहुरङ्गी सरकारको छत्रछायाँ पाएर नै देशभित्र अमनचैनको खाताखात छ र नै गणतन्त्र भाँणतन्त्रको सर्वोत्कृष्ट उदाहरण बनेको बात छ । यो तन्त्र पनि यति, यत्ति जनप्रिय भइदिएको छ कि मान्छेको मनमस्तिष्कमा ऐँजेरु बनेर दिनरात नभनी अहोरात्र मौलाएको छ । मन्त्री, महामन्त्री, क्षेत्रपाल, सभामुख, सांसद जस्ता गरिमामय पदका झण्डा, हण्डा, चिण्डा र मखुण्डाले गाउँ-गाउँ, बस्ती-बस्ती ढाक्नुभन्दा अरु ठूलो उत्सव अरु के हुनसक्छ ? छिमेकी चीन, भारत, श्रीलङ्का पलङ्का कहाँ चैं देख्न सुन्न पाउनुहुन्छ तपाईंले यो उखपात ?

सरकार भएर नै देशभित्र कर्मचारी नाउँका ट्रेड युनियनका हरुवाचरुवाहरु पाखुरा निमोठेर घुसघाँस केन्द्र कब्जा गर्न तँछाडमछाड गर्दै ऊभन्दा ऊ अगाडि पुगेका छन् ।

पुँजीवादी अर्थशास्त्रीहरु राज्यलाई आवश्यक अभिशाप पनि भन्थे, नभई पनि नहुने, भए पनि सुखभन्दा दुःख बढी दिने । हाल आएर गणतन्त्रे नेपालमा भने राज्य आफैं आवश्यकभन्दा अति आवश्यक अभिशाप हो या आशीर्वाद चैँ बनेको हो सोझासीधा जनतालाई दोधार, दोमन यस्तै उस्तै लाग्न थालेको छ । एउटा कुरा के चैं मज्जा भैदियो भने यहाँ त राज्यको मुख्य काम सरकार बनाउने र सरकारको प्रमुख काम परपरी भाषण ठोक्ने र जनताका दुःखकष्ट, असुविधा, अनिकाल, डुबान र अन्धकारमा रमाएर हाँसोठट्टा गर्दै रोधी र रत्यौली मनाउनु रहेको पाइयो । सभागृह नाउँको भूग्रहमा हुने डेउडा, रोधी र हुड्के नाचले अरु ज्यान थपेको छ । त्यसमा पनि दूरदराजमा रहेका बाढीपहिरो अनि भूकम्प पीडित अनाथहरुको नाउँमा राजनीतिक दाउ खेलेर तिनलाई महँगो भाउमा भजाउँदै आफू र आसेपासेको धोक्रो भर्ने काममा यो देशका सरकारले अझ बढी सुनाम कमाइरहेको छ ।

सरकार छ र नै त्यो बनाउने, भत्काउने, पुच्छर निमोठ्ने र पगाहा लगाउने दलहरु छन् । दल भएर नै दलालहरु छन् । देशको अस्मितामाथि दाउ थापेर जुवा हान्ने खालेहरू छन् । अपच्दो सरकारी सुविधा हसुरेर मझेरी फोहोर गर्ने रण्डखालेहरू छन् । पालो आउला र एकलौटी पारेर विगौती खाउँला अनि विगुल बजाउँला भनी कोत पर्व पर्खिने भण्डारखालेहरु छन् ।

हो, सरकार छ र नै नानाथरी नामनामेसीका विविध दिक्पालहरू अटाएका छन् । गरिबगुरुवाको ब्लडमनी र रेमिट्यान्सले जगेर्ना गरेको देशको ढुकुटी रित्याउन भूपू, वर्तमान सबैखाले सण्डमुसण्डका लागि सदावर्त भण्डारा लागेको छ । अनि हसुर्ने प्रयोजनमा बलियाबाङ्गाले मात्रै डाडुपन्युँ आफैंतिर घर्काउने र भारेभुरे बाथ भन्दै भोकानाङ्गा, वृद्धबालक जतिलाई ढिम्किन नदिने जोग परेको छ । बोर्डरमा तस्कर पालेर साँझ बिहानको मौका छोप्दै र नौथरी बाहना बनाउँदै एकलौटी हसुर्नेको खाँडो जागेको छ । त्यसमा सहयोग पुर्‍याउन जिल्लापाल, क्षेत्रपाल, द्वारपाल र उदरपाल नाउँका गणहरू पनि टाट्नो चाटेर उग्राउँदैछन् । आङमा सफा खोल हालेर भाङको तालमा देश बनाउन भन्दै पराइ देशमा पाउलागी पर्ने पनि छन् ।

मन्त्री, महामन्त्री, क्षेत्रपाल, सभामुख, सांसद जस्ता गरिमामय पदका झण्डा, हण्डा, चिण्डा र मखुण्डाले गाउँ-गाउँ, बस्ती-बस्ती ढाक्नुभन्दा अरु ठूलो उत्सव अरु के हुनसक्छ ? छिमेकी चीन, भारत, श्रीलङ्का पलङ्का कहाँ चैं देख्न सुन्न पाउनुहुन्छ तपाईंले यो उखपात ?

कुनै दिन संघीयतालाई घाँडो भनेर होहल्ला गर्ने र अहिले त्यसैको कुन्युमाथि दाइँ हाल्नेहरु छन् । छन् मात्र होइन, त्यही संघीयताको फाँडो खाएर मझेरीमा नै फोहोरको रैफाँडो थुपार्नेखालेहरु झनै जमजमाएका छन् । भूकम्प, आगलागी अनि बाढी जस्ता दैवीप्रकोपको नाउँमा लाग्ने विदेशी सदावर्ते भतेरको लागि हाँपझाँप गर्नमात्र यो धरतीमा अवतरित भएका जीओ, एनजीओहरू लाइन लागेका छन् । आआफ्नो औकात दक्षताअनुसार केही सहकारीको दानापानी हसुरेर घोक्र्रो फुलाउँदै सनै फुक्दैछन् । कोही आफ्नै गुणगानमा कर्नाल डुक्रदैछन् । कोही ट्याम्का ठटाउँदैछन् । कोही मादल त कोही झ्याम्टा बजाउँदैछन् । सबै बलिया बहादुरहरू अनाथ टुहुरा, विपन्न निमुखा जनताको रगत-पसिना लुटेर आआफ्नै राग अलापेर देश विकासको मालसिरी गाउनमा मग्न छन् ।

हो, यो देशमा सरकार छ र नै विकास निर्माणका आयोजना छरपष्टै छन् । कोही सडक, बिजुलीका छन्, कोही नहरबाँध र खानेपानीका छन् । अनि कोही मोनोरेल गुडाउने र जहाज उडाउने, अनि पानी जहाज हेलेर देशमा नभा समुद्रै तारिदिने पनि छन् । कोही सिंचाइ गरेर देशमै चाहिँदो अन्न फलाउने पनि छन् । छन् मात्र होइन, ती सबै सधैँ चालू छन्, रहेकै छन् र नै ती कमिसन र कामचोरीको खलाँतीमा पिल्सिएर कहिल्यै पूरा हुनेतर्फ भने अघि बढ्दैनन् । तिनै आयोजनाको कात्रोमाथि बसेर यहाँका मुस्तण्ड नायकहरू बाइपंखे घोडा दौडाउँदै जनतामाथि नायबी चलाउँछन् । अनि जनताकै नाम भजाएर ङारङुर गर्दै सरकार बनाउने, बिगार्ने र टिकाउने, भत्काउने खेल पनि हुन्छन्, भैरहन्छन् । तिनमा कतै झेल हुन्छ त कतै राष्ट्रिय ढुकुटी पेलम्पेल हुन्छ । कतै कसले पहिलो भाग सुम्ठ्याउने भनेर आपसमै खडाजङ्गी र ठेलमठेल हुन्छ । अन्त्यमा मिलिजुली खाने एकसूत्रीय मेल हुन्छ । अनि भाषणको फास्टरोडमाथि गाडी र भाषणकै लीकमाथि सुपरफास्ट रेल दगुरेर हुइयाँ छोड्दै देशैभरि दौडिएर छुट्टी गर्छ !

हो, सरकार छ र नै नानाथरी नामनामेसीका विविध दिक्पालहरू अटाएका छन् । गरिबगुरुवाको ब्लडमनी र रेमिट्यान्सले जगेर्ना गरेको देशको ढुकुटी रित्याउन भूपू, वर्तमान सबैखाले सण्डमुसण्डका लागि सदावर्त भण्डारा लागेको छ ।

हो, देशमा सरकार छ र नै बलियाले भान्सा चलाउने ग्यास पाउँछन्, निर्धाले पुलिस दाइको कुटाइ खान्छन् । हो, देशमा सरकार छ र नै अनिकाल छ । अनिकाल छ र नै खाद्यान्न, तेलमसला, लुगाफाटा आयात गरिन्छ । आयात हुन्छ र नै सरकार आफैं उपभोग्य वस्तुको तस्करी र कालोबजारी चलाएर जनतामाथि जाल हान्छ । अन्नपात, चिनी, इन्धन र अरु चाहिने वस्तुमा उच्चस्तरीय सरकारी अधिकारीहरू खटाएर सरकार आफैं सुकिलो बजारी गर्छ । किन त भन्दा सरकार आफैंले गर्ने दुई नम्बरी धन्दालाई कालेबजारी भन्न नमिल्ने जो आचारसंहिता रहेको छ । अनि मोटै रकम कुम्ल्याएर इन्धन भण्डारणको लागि किनेका खोला बगरका कागजी भण्डार गृहमा थरीथरी माछा पाल्ने गर्छ । तिनै असला माछामाथि मसला मलमाल गरेर धनियाँ, प्याजसहितको सोरुवा बनाएर पुसको ठण्डी मनाउँछ । जेठको औलो भगाउँछ । महँगीको मारमा पिल्सिएका जनताको छाला तरेर सरकार चर्मपरिधान पहिरन्छ । बेसहारा चेलीबेटीको कपाल उखलेर झिँगा भगाउने चमर डोलाउँछ । आफू तीनपानेको बर्को ओड्छ । तिनै अनाथ जनताले भोगी आएको इन्धन अभावको क्याम्पफायरमा सुकुटीसँग तातो सीप दिँदै दोहोरी गीत गाएर नाँच देखाउँछ । तब पो सरकार !

त देशमा राष्ट्रिय भेषभुषासहितको सरकार छ र नै तराई र दूनका जनतालाई भोक, तिर्खा वा गर्मीसर्दीको अनुभव हुँदैन । बाढी आँधीबेरीको अलिअलि प्रकोप भैहाले पनि सीडीओ लगाएर चाउचाउ बिस्किट त कहिले ठुटामुढा बाँडिदिन्छ । भोको पेटमा भरपूर चारो हाल्ने गफ दिन्छ, तर काममा जिरो । उल्टै भाषणको बीचबीचमा धारे हात लम्काउँदै अलच्छिनको घारोमात्र तेर्स्याउँछ । उधारो आश्वासन बाँडेर अभाव र बेरोजगारी पीडितलाई झिँगा मार्ने व्यवसायको नाउँमा समेत एकमुष्ट ठगी गरेर पारङ्गत बनाउँछ । तास खेल्ने काम खिलाइदिन्छ । लामो हाते कोष खडा गरेर छाउरा भुरालाई बगली भरेर बर्बाद गर्छ । उसको जादुगर पाराको भाषण सुन्दा च्यातिएका प्लाष्टिके छाना एकाएक रङ्गीचङ्गी बज्रबुर्जामा बदलिएको भान पार्छ । ८० वर्षे लेकाली बुढाबुढीको कठ्याङ्ग्रिएको ज्यानलाई बादल फाटेको दिन न्यानो घामको पाहार उपहार दिएर सरकार मक्ख पर्छ ।

उधारो आश्वासन बाँडेर अभाव र बेरोजगारी पीडितलाई झिँगा मार्ने व्यवसायको नाउँमा समेत एकमुष्ट ठगी गरेर पारङ्गत बनाउँछ । तास खेल्ने काम खिलाइदिन्छ । लामो हाते कोष खडा गरेर छाउरा भुरालाई बगली भरेर बर्बाद गर्छ ।

यो देशैभित्र सरकार छ र नै सुरक्षा छ । किन त भन्दा सुरक्षाको लागि देशले प्रहरी गुप्तचर अनि सेना पालेको छ र नै सेना दरबन्दी थप्याथप्यै गर्छ । सेना परेड खेल्छ, तालिम गर्छ । विदेश जान्छ र डलर कमाइ ल्याउँछ । सेना छ र नै बन्दुक पड्काएर परेवा भगाउँछ, भँगेरा तर्साउँछ । बोर्डरपारिबाट आएका विदेशी अपराधीले पुलिस चौकीमा पेट्रोल बम हान्दा थपडी मारेर दुःख मनाउँछ । सीमापारिबाट सशस्त्र बल आएर आफ्ना नागरिकलाई मार्दा र दशगजा कब्जा गर्दासमेत गहिरो घुराइमा मस्त रहन्छ । अनि कसैले घचघच्यायो भने मज्जैले भनिदिन्छ– सोझासीधा नागरिकका अगाडि गुड्डी हाँक्ने, फुइँ झार्ने, ठेकेदारी गर्ने, दरबन्दी थप्ने र शान्ति सेना नाउँको चरिचरनमा विदेश जाने या बसीबसी खानेमात्रै हाम्रो काम हो ।

त सरकार छ र नै देशभित्र थुप्रैथरी आयोगहरु छन् । यी बन्नैका लागि बनेकामात्र छैनन्, विनाकाम राज्यको ढुकुटी चपाएर कोही पङ्खा चलाएर त कोही हिटर तापेर उङ्दैछन् । कोही आफ्नै हाकिम कारिन्दामाथि लागेका भ्रष्टाचारका आरोप पखाल्न लागिपरेका छन् । कोही पहारमा उग्राइबसेका पनि छन् । कोही राम्रो गर्छु भनेर कस्सिँदा सत्तोसराप खाएर हाड मकाउने पनि छन् । तिनले गर्नुपर्ने काम, कर्तव्यसम्बन्धी नीति नियम कानून बनाउनमा प्रतिनिधि भनाउँदालाई सरोकार छैन । सरकारलाई चासो र फुर्सद पनि छैन । मानौं आयोग भन्नु विकासे घाँसको मैदान हो, जहाँ कामकाज नभएका, नपाएका दलाल र साँडे दादाहरू स्वछन्द चर्ने गर्छन् । खुराफातका पोका पन्तुरा सह्यार्दै अवाध विचरण गर्छन् ।

त्यस्तै देशमा सरकार छ र नै विदेशमा नियोगहरु पनि छन् । नियोगमा नियुक्त उच्च अधिकारीहरू देशमा भूकम्प, बाढीपहिरो अनि छिमेकीबाट नाकाबन्दी हुँदा खुच्युँ भन्दै सुतेर दिन कटाउनमा आनन्द मान्छन् । रातमा अरुले दिएको हानपार्टी र भोजभतेरको मात साट्छन् । गरिब देशको कमजोर मुद्रा साटेर महँगो डलर पचाउँछन्, तर देशमा कस्तै संकट पर्दा तातोछारो केही नगरी अनलाइन र फेसबुकका समाचार हेरेर रमाउँछन् । युद्ध र द्वन्द्वबाट विदेशमा हराएका, अपहरणमा परेका नेपाली सन्तानको उद्धार उपकारमा तातोछारो केही नगरी उल्टै ताली पिटेर बस्छन् । अनि युट्युबमा मनोरञ्जन पघारेर निदाउँछन् । बस ! यस्तै छ यहाँको हालचाल ।