कविता : गद्धार

यो सामूहिक चिहान हो
कमरेड आजादहरू
कमरेड आस्थाहरू
प्रहरी जवान सोनेलालहरू
र सैन्य जवान छेदिलालहरूको
दोहोरो मूठभेडमा मारिएका छन तिनीहरू
र
पुरिएका छन बगरमा लासहरू
लाश संग संगै पुरिएका छन्
आमाका सपनाहरू
श्रीमतीका भरोसाहरू
र छोराछोरीका भविष्यहरू ।

आमने सामने
गाडिएका छन झण्डाहरू
नामाङकित गरिएर
खोपिएका छन् ढुङगाहरू
बनाइएका छन् सालिकहरू
दुरुस्तै अनुहार मिल्ने
र लेखिएका छन नाराहरू
वीर शहीद-अमर रहुन्
पश्चगमन-मुर्दावाद
इन्क्लाम-जिन्दावाद ।

सालिकहरू बोल्दैनन्
देश दुःखीरहेकै छ
तिम्रो नाम भजाएर
उ क्रान्तिकारी नेता भएको छ
बाटो बिराउँदै
प्रतिकृयावादीसंग साँठ गाँठ गरी
प्रतिक्रान्ति गर्न खोज्दै छ ऊ ।

उसले बिर्सिसक्यो
तिम्रा आमाका सपनाहरू
तिम्रा श्रीमतीका भरोसाहरू
तिम्रा छोराछोरीका भविष्यहरू
उत सत्ता उन्मादले
बौलाई सकेको छ
उलाई कुनै मतलबै छैन
घाइते, अपाङ्गहरूको जीवन कथा
चिल्लो कारमा चढेर
शहीद दिवसको दिन पारी
नक्कली आँसु झारेर
ओठे भक्ति देखाउँदै
तिम्रो सालिकमा माल्यार्पण गर्छ
र भक्कानिए जस्तो गरी
श्रध्दाञ्जली व्यक्त गर्दै
तिमीलाई झुक्याउने गर्छ
शहीद परिवार र घाइतेको नाममा आएको राहत
अपचलन गरी
ऊ बडो ठाँटका साथ
महलमा बस्छ
शहीद परिवार र घाइतेहरू
राहत पाउने आशमा
उसैलाई नेता मानी
नबुझेरै
हार गुहार गर्छन्
उ गजक्क पर्दै
धैर्य गर्नोस् भन्छ ।

धैर्यताको पनि सीमा होला
कहिले सम्म धैर्य गर्ने ?
तिम्रा कर्तुत उदाङ्गिए पछि
को चुप लागि बस्ला ?
तिमी त गद्धार रहेछौ
तिमीलाई जिउँदै जलाउनु पर्ला ।

सुन्दरहरैँचा-६, दुलारी, मोरङ